صدایی با لهجه ای که به سمت باواریای آلمان می کشد در مورد توانایی تانک ها برای عملیات در زمستان صحبت می کند. دیالوگ های فیلم ما را به چالش می کشند تا گوینده را شناسایی کنیم، سپس مشخص می شود که صدا متعلق به آدولف هیتلر است. این صدا هیچ یک از عوام فریبی هایی که ما از ویدیوهای تجمعات نازی ها می دانیم ندارد. دور از تریبون، صدای هیتلر آرام و تقریبا عادی است. این یکی از موضوعاتی است که ما را در طول فیلم همراهی می کند، چقدر می توانیم به گوش های خودمان باور کنیم و چقدر از آنچه می شنویم و می بینیم تصنعی است؟ ما در مارس 1945 به اتاقی تاریک کشیده می شویم. گروهی از مردم در حال تماشای فیلمی از استقبال هیتلر با هیئتی از طرفداران هیتلر هستند. مردی که بعداً به عنوان جوزف گوبلز شناخته می شود، خوشحال نیست. در فیلم، دست هیتلر به وضوح می لرزد. فریاد می زند: «پیشوا نمی لرزد». وقتی از او درباره صحت فیلم پرسیده می شود، می گوید: «من مشخص می کنم که چه چیزی درست است. گوبلز به سازندگان فیلم می گوید که این فیلم هرگز منتشر نمی شود: «ما تصاویر باقی مانده را می سازیم».
هدف فیلم این است که رهبران نازی را انسان نشان دهد و نشان دهد چرا دقیقاً میلیون ها آلمانی از آنها حمایت کردند. این فیلم در این مورد، نسبتاً موفق است، اگرچه کاملاً با روش شناسی متقاعد کننده نیست. این مورد هرگز به صراحت گفته نمی شود، بلکه اغلب به طور ضمنی گفته می شود که تنها دلیلی که میلیون ها آلمانی از برنامه های نسل کشی هیتلر حمایت کردند، استفاده موفقیت آمیز گوبلز از «اخبار جعلی» بوده است.