از خیابان های کم نور گاتهام، سریال کایت من ظهور می کند و تیم پر از شخصیتش، از جمله کایت من (مت اوبرگ) و گلدن گلایدر (استفانی هسو) را از پاتوق بار بدنام خود در نونان به کانون توجه مجموعه ای از ماجراجویی ها می کشاند. این فقط یک داستان در مورد مخلوط کردن نوشیدنی نیست. این در مورد مخلوط کردن مقدار مناسبی از هرج و مرج و جذابیت در زیر سایه تأثیرگذار لکس لوتر (لنس ردیک) است. این زوج نوشیدنی شان را می خورند و با شوخی های طنز در میدان نبرد، رنگارنگ ترین شخصیت های گاتهام را به تصویر می کشند. به عنوان اسپین آف یکی از سریال های انیمیشن بزرگسالان مورد علاقه مردم در تمام دوران، یعنی سریال هارلی کوئین، سریال کایت من: هل یه! چیزهای زیادی برای زنده کردن دارد و این کار را با گام های بلند انجام می دهد.
این سریال جذابیت تثبیت شده از گاتهام را با روایت های تازه ای که مرزهای جهان انیمیشن را جابجا می کند، ترکیب می کند. اوبرگ برای صداپیشگی کایت من باز می گردد و هر قسمت را با طنز عجیبی که او را در سریال اصلی برجسته کرده بود، ارائه می دهد. این گروه با حضور هسو و جیمز آدومین در نقش بان، تماشاگران را طلسم و نمایش را برجسته می کنند و در یک تابلوی نقاشی غنی از افسانه های DC که با طنز و خشونت تند و بزرگسال پر شده است، حرکت می کنند. در حال گذار از نقش های مکمل، کایت من و گلدن گلایدر فرماندهی سرنوشت خود را به دست می گیرند و هرج و مرج روزانه ی بار نونان را مدیریت می کنند. بار آن ها که زیر چشم همیشه مراقب لکس لوتور قرار گرفته ، فقط محیطی برای شیطنت هایشان نیست. این سریال یک حماسه است که به همان اندازه که در مورد مدیریت یک گروه نامتعارف است، در مورد مدیریت رابطه خودشان نیز هست. ساختار اپیزودیک هوشمندانه ی این سریال تضمین می کند که هر قسمت مملو از خطر، خنده و احساساتی غیرمنتظره باشد.